خبرآنلاین - علی‌اصغر افتاده: بر اساس گزارش یونسکو دانش‌آموزان دشتیاری چابهار دومین ضریب را در سطح دنیا دارند ، اما متاسفانه این دانش آموزان و دیگر دانش آموزان چابهاری در حاشیه سواحل مکران از کمترین امکانات آموزشی برخوردارند و محرومیت تنها واژه آشنا در این دیار است.
بر اساس آمار موجود از نظر شاخص‌های آموزشی به ویژه میانگین سرانه آموزشی، استان سیستان و بلوچستان با ۳.۷ مترمربع به عنوان پهناورترین استان کشور با بیش از ۵۵۰ هزار دانش آموز در پایین ترین رده کشور قرار دارد.
اما عجیب ترین بخش این محرومیت ها، وضعیت اسفبار سرانه پایین آموزشی در شهرستان چابهار به عنوان محور و نگین توسعه شرق کشور است.
این موضوع و عمق محرومیت موجود در شهرستان چابهار به قدری گسترده و عمیق است که تصور درستی این ادعا را سخت می کند، اما آمار و واقعیت های موجود این نقصان و کاستی را غیر قابل کتمان می کند.
طبیعی است که هیچ کسی نتواند باور کند که شهرستان ویژه چابهار با توجه به جایگاه ویژه و راهبردی اش در حوزه های مختلف به ویژه نقش تاثیرگذاری اقتصادی آن، از نظر شاخص‌های توسعه‌ای به ویژه آموزشی در پایین‌ترین رتبه شهرستان‌های کشور قرار دارد. حتی این شهرستان در محروم‌ترین استان کشور و در بین ۱۹ شهرستان نیز متاسفانه نیز در رتبه های آخر قرار دارد.
بر اساس آخرین آمار اداره کل نوسازی مدارس استان سیستان و بلوچستان، سرانه آموزشی به ازای هر دانش آموز در شهرستان چابهار ۲.۴۴ مترمربع است (حدود یک متر پایین تر از میانگین استان سیستان و بلوچستان). این در حالیست که در این آمار فضای مدارس خشت و گلی و ۲۰۴ مدرسه فرسوده و تخریبی و۴۸۲ مدرسه نیازمند مقاوم سازی
۶۰سال انتظار برای رسیدن به استاندارد
یک نکته اسفبار دیگر هم اختصاص منابع به استان سیستان و بلوچستان است. در بهترین سال های اعتباری و بودجه ای کشور متوسط کل اختصاص بودجه در استان سیستان و بلوچستان حدود ۵۵۰میلیارد ریال بوده است. با این اوصاف اگر برای ارتقای سرانه آموزشی چابهار بخواهیم بر اساس بودجه های سالانه همانند گذشته اقدام کنیم برای رسیدن به میانگین سرانه استان و نه کشور بایستی حدود ۶۰ سال انتظار را تحمل کرد.
به دیگر سخن برای ساخت و احداث مدارس مورد نیاز در شهرستان چابهار برای رسیدن سرانه آموزشی به میانگین استانی نیازمند هزینه دوهزار میلیارد ریالی است که با توجه به وضع درآمدی کشور و بویژه افت قیمت نفت، اختصاص این مقدار هزینه تقریبا محال و غیرممکن است.
به همین دلیل به نظر می رسد برای رفع محرومیت از چهره آموزش و پرورش این منطقه باید اقدامی انقلابی، جهادی و انسان دوستانه کرد و از مردم و مسوولان بویژه خیرین و صاحبان سرمایه برای ساخت و احداث فضاهای آموزشی کمک گرفت.